دل به دست آر دلا کعبه ی مقصود، دل است
حرم محترم حضرت معبود، دل است
نیست در دسترست گر حرم و دیر و کنشت
رو به دل کن که تو را قبله ی موجود، دل است
ای که از اختر مسعود، سعادت طلبی
کوکب میمنت و اختر مسعود، دل است
آن بزرگ آینه کز آن به بر اهل شهود
طلعتِ شاهدِ غیبی شده مشهود، دل است
زاهدا حور و قصور از تو که ما رندان را
قصر فردوس، دل و جنت موعود، دل است
احترام گِل آدم به دل آدم بود
نه به گِل کرد ملک سجده، که مسجود دل است
آنچه از نکهت با میمنتش بهر خلیل
شد به گلزار به دل آتش نمرود، دل است
گر شنیدی اثر نغمه ی داوودی را
آنچه برخواست از آن نغمه ی داوود، دل است
از خداوند، پی رهبری نوع بشر
مهبطِ وحی پیام آور محمود، دل است
چیست جام جم و مرآت سکندر، دانی؟
غیر دل هیچ مپندار، که مقصود دل است
تا مقام شه مردان اسدالله علی است
عرش رحمان دل و خلوتگه معبود، دل است
(صغیر اصفهانی)
