گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود
(حافظ شیرازی)
پیرِ مُغان
تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود *** سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود
اگرچه تیغ زمانه نکرد آرام ام
تو با سیاست ابروی خویش رام ام کن
(علیرضا بدیع)
(علیرضا بدیع)
چنان دو خط موازی نمی رسیم به هم
مگر که بشکند از ما یکی غرورش را
(احمد جاودان)
چیزهائی که نبایست ببیند بس دید
به خدا قاتل من دیده ی بینای من است
(فرخی یزدی)
به خدا قاتل من دیده ی بینای من است
(فرخی یزدی)
دانی، ز من برای چه دامن گرفت دهر
من جز سرشک گرم، به دامن نداشتم
(پروین اعتصامی)
احوال من مپرس که با صد هزار درد
می بایدم به درد دل دیگران رسید
(صائب تبریزی)
می بایدم به درد دل دیگران رسید
(صائب تبریزی)
بین ماهی های اقیانوس و ماهی های تنگ
هیچ فرقی نیست وقتی چاره ای جز آب نیست
(فاضل نظری)
هیچ سنگی نشود سنگ صبورت، تنها
تکیه بر کعبه بزن کعبه تحمل دارد
(سید حمیدرضا برقعی)
تکیه بر کعبه بزن کعبه تحمل دارد
(سید حمیدرضا برقعی)
غم در دل تنگ من از آن است که نیست
یک دوست که با او غم دل بتوان گفت
(حافظ شیرازی)
یوسف ما ز تهیدستی خلق آگاه است
به چه امید به بازار رساند خود را؟
(صائب تبریزی)
هر آن کسی که در این حلقه نیست زنده به عشق
بر او نمرده به فتوای من نماز کنید
(حافظ شیرازی)
دلم گرفته کسی نیست تا وجودم را
به یک بهانه ی چشمان او فداش کنم
(محمدحسین نعمتی)
غم به هرجا که رود سرزده آید به دلم
چه کنم خانه ی من بر سر راه افتادست
(سنجر کاشانی)
چه کنم خانه ی من بر سر راه افتادست
(سنجر کاشانی)
سیری ز دیدن تو ندارد نگاه من
چون قحط دیده‌ای که به نعمت رسیده است
(صائب تبریزی)
یک سلامم را اگر پاسخ بگویی می روم
لذتش را با تمام شهر قسمت می کنم
(کاظم بهمنی)
لذتش را با تمام شهر قسمت می کنم
(کاظم بهمنی)
طائری کز آشیان، پرواز بهر آز کرد
کیفرش، فرجام بال و پر به خون آلودن است
(پروین اعتصامی)
این قصه ی عجب شنو از بخت واژگون
ما را بکشت یار به انفاس عیسوی
(حافظ شیرازی)
پیش نماز بگذرد سرو روان و گویدم
قبله ی اهل دل منم سهو نماز می کنی
(سعدی شیرازی)
نیست جز پاکی دامن گنهم چون مه مصر
کو عزیزی که برون آورد از بند مرا؟
(صائب تبریزی)
گفته بودم که به دریا بزنم دل اما
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟
(قیصر امین پور)
کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم؟
(قیصر امین پور)