من سری دارم که بر خاک ره از جولان اوست
هر که بردارد ز خاک ره، سر من زان اوست
او که خواهد در خم چوگان سر ما همچو گوی
گوئیا کاینک سر ما و سر میدان اوست
گر به خون غلطان نشد زان زلف چون چوگان دلم
این گنه از گو نبود از جانب چوگان اوست
پیش آهوی حرم صاحبدلان قربان شوند
من سگ یارم که آهوی حرم قربان اوست
در هوا هر ذره خاکی مردم چشمی بود
بس که چشم عاشقان خاک ره از جولان اوست
دامن اهلی که چاک از عشق شد چون دوزیش؟
تا به دامان قیامت چاک در دامان اوست
(اهلی شیرازی)
