نشاط طبع اگر جویی رو از میخانه جو کآنجا
می یک ساله از دل می برد اندوه صدساله
(مشتاق اصفهانی)
می یک ساله از دل می برد اندوه صدساله
(مشتاق اصفهانی)
پیرِ مُغان
تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود *** سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود
دل به دست آر دلا کعبه ی مقصود، دل است
حرم محترم حضرت معبود، دل است
نیست در دسترست گر حرم و دیر و کنشت
رو به دل کن که تو را قبله ی موجود، دل است
ای که از اختر مسعود، سعادت طلبی
کوکب میمنت و اختر مسعود، دل است
آن بزرگ آینه کز آن به بر اهل شهود
طلعتِ شاهدِ غیبی شده مشهود، دل است
زاهدا حور و قصور از تو که ما رندان را
قصر فردوس، دل و جنت موعود، دل است
احترام گِل آدم به دل آدم بود
نه به گِل کرد ملک سجده، که مسجود دل است
آنچه از نکهت با میمنتش بهر خلیل
شد به گلزار به دل آتش نمرود، دل است
گر شنیدی اثر نغمه ی داوودی را
آنچه برخواست از آن نغمه ی داوود، دل است
از خداوند، پی رهبری نوع بشر
مهبطِ وحی پیام آور محمود، دل است
چیست جام جم و مرآت سکندر، دانی؟
غیر دل هیچ مپندار، که مقصود دل است
تا مقام شه مردان اسدالله علی است
عرش رحمان دل و خلوتگه معبود، دل است
(صغیر اصفهانی)
دل، گرچه که در بساط، جز آه نداشت
اما ز دلم، او دل آگاه نداشت
من دلخورم از غصه و او دلشاد است...
دیدی دل من! که دل به دل راه نداشت
(احمد جاودان)
مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است
در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است
قصه ی فرهاد دنیا را گرفت ای پادشاه
دل به دست آوردن از کشورگشایی بهتر است
تشنگانِ مِهر محتاج ترحم نیستند
کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است
باشد ای عقل معاش اندیش، با معنای عشق-
آشنایم کن ولی ناآشنایی بهتر است
فهم این رندی برای اهل معنا سخت نیست
دلبری خوب است، اما دلربایی بهتر است
هر کسی را تاب دیدار سر زلف تو نیست
اینکه در آیینه گیسو می گشایی بهتر است
کاش دست دوستی هرگز نمی دادی به من
«آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است
(فاضل نظری)